των Μιχάλη Κριθαρίδη και Θωμά Αχταρίδη
Βρισκόμαστε -ουσιαστικά- 2 μήνες πριν τις Ευρωπαϊκές εκλογές μια ημερομηνία που δε θα καταγράψει απλώς τη δυναμική των κομμάτων για τις επόμενες εθνικές εκλογές, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Σε μία περίοδο πολλαπλών και διαρκών κρίσεων. Στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε καθημερινά πολιτικές φτωχοποίησης και συντηρητικοποίησης της κοινωνίας και τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών ήρθαν και ως μία επιβεβαίωση της θεσμικής παντοδυναμίας και ιδεολογικής ηγεμονίας της δεξιάς σήμερα. Απέναντι σε αυτούς τους αρνητικούς συσχετισμούς συναντάμε την απουσία της όποιας αξιόλογης κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, την ίδια ώρα που έξω από τη Βουλή συγκροτείται και εμφανίζεται όλο και πιο έντονα μια πραγματική κοινωνική αντιπολίτευση.
Οι πρόσφατες φοιτητικές και εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, ενάντια στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη για την Ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, μπορεί να μην καρποφόρησαν με την έννοια της αποτροπής ψήφισης του νομοσχεδίου, άνοιξαν όμως μια ουσιαστική συζήτηση για τη σημασία του δημόσιου Πανεπιστημίου και διαμόρφωσαν ένα μέτωπο φοιτητών/τριών-μαθητών/τριών-εκπαιδευτικών-ακαδημαϊκών που αφήνει εγγυήσεις για το μέλλον. Αντίστοιχα και ο πολυήμερος αγώνας των αγροτών στα μπλόκα σε όλη τη χώρα, που πέτυχε να στρέψει την προσοχή του δημόσιου διαλόγου πάνω τους και ανάγκασε την Κυβέρνηση να προχωρήσει σε μέτρα ανακούφισης τους. Ξεχωριστή αναφορά όμως σε αυτές τις κοινωνικές διεκδικήσεις έχει ο αγώνας των οικογενειών των θυμάτων του εγκλήματος στα Τέμπη, με το ψήφισμα για απονομή δικαιοσύνης να συγκεντρώνει σχεδόν 1,5 εκατομμύριο υπογραφές πλέον.
Αυτή η κοινωνική συγκυρία, δυστυχώς, δεν έχει εκφραστεί πολιτικά με την άνοδο αριστερών δυνάμεων. Είναι γεγονός πως όλες οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να παρουσιάζουν τη Νέα Δημοκρατία ως παντοδύναμη, με μηδαμινές απώλειες, ενώ το φερόμενο προοδευτικό στρατόπεδο διαγκωνίζεται για το ποιος θα βγει δεύτερος και ποιος τρίτος. Θα απασχολήσει άραγε κανέναν πως γίνεται η Νέα Δημοκρατία με αυτές τις πολιτικές που εφαρμόζει καταγράφεται στο 30%+, ενώ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ συζητούν για το αν θα είναι ικανοποιημένοι με το 12-13-14 τοις εκατό; Στον αντίποδα το Κομμουνιστικό Κόμμα φαίνεται πως δεν μπορεί να ξεκολλήσει από ορισμένες συντηρητικές του αγκυλώσεις (δυστυχώς ακόμα και για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα). Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, φαίνεται ότι η ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα ευνοήσει ξανά την ακροδεξιά, όσο η Αριστερά αδυνατεί να αρθρώσει πιστευτό λόγο και συνεκτικό σχέδιο δράσης.
Συνοπτικά, η πραγματικότητα στην Ελλάδα κινείται σε τρεις βασικούς πυλώνες:
- Ο πρώτος είναι η επιβολή μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής από την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, στο πλαίσιο της οποίας συνυπάρχει ένας ακραίος αυταρχισμός με μια μονοφωνία στο δημόσιο διάλογο.
- Ο δεύτερος είναι ο απόλυτος ευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η διάλυσή του όχι μόνο ως αριστερού, αλλά και ως συντεταγμένου κόμματος γενικότερα, που έρχεται να επισφραγίσει μια μακρά περίοδο πολιτικού καιροσκοπισμού με την εμμονική αντίληψη του πάση θυσία κυβερνητισμού, ο οποίος συχνά περνά και μέσα από την υπεράσπιση πολιτικών φτωχοποίησης που διέσυραν την ιδέα της Αριστεράς μέσα στην κοινωνία.
- Και ο τρίτος, αλλά σε καμία περίπτωση λιγότερο σημαντικός, είναι η πολιτική και κοινωνική ενδυνάμωση της Ακροδεξιάς, η οποία τείνει σε ορισμένες περιπτώσεις να προβάλλει ως η βασική, εάν όχι η μοναδική αντισυστημική δύναμη.
Σε αυτή τη δυσμενή συνθήκη η ανασυγκρότηση μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς αποτελεί ανάγκη, καθήκον και ευκαιρία. Το γιατί είναι ανάγκη και καθήκον νομίζουμε πως δεν χρειάζεται εξήγηση. Αποτελεί όμως και ευκαιρία, καθώς ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει μια τέτοια ανασύνταξη, η φυσιογνωμία που είναι δυνατό να οικοδομηθεί, θα μπορούσε να γεννήσει κάτι το εξαιρετικά θετικό κι ελπιδοφόρο. Μία τέτοια διαδικασία δεν περνά μέσα από ανακυκλώσεις αθροισμάτων και παραγοντισμών, ούτε από λογικές μικροπολιτικής και συντήρησης δυνάμεων. Προϋποθέτει μια σοβαρή αυτοκριτική και έναν ειλικρινή διάλογο μεταξύ όλων των πλευρών του τραπεζιού, ώστε να προκύψουν τα χρήσιμα συμπεράσματα που θα κατορθώσουν να κάνουν ξανά την αριστερή εναλλακτική πρόταση ελκυστική στα αυτιά των ανθρώπων.
Η πίεση του χρόνου για τις ευρωεκλογές δεν βοηθά σ’ αυτή τη συζήτηση, όμως αποτελεί μια πρώτη σοβαρή προσπάθεια για να τολμήσουμε την υπέρβαση.
Το διακύβευμα σε αυτές τις ευρωπαϊκές εκλογές είναι να παραβιάσουμε το πλέγμα της TINA (There Is No Alternative) που έχουν απλώσει πάνω από τα κεφάλια μας. Μπορούμε και πρέπει να τολμήσουμε να μιλήσουμε για ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο που θα περιλαμβάνει:
- 1ον: να μιλήσουμε για μια πολιτική που θα βάλει φραγμό στην περιβαλλοντική καταστροφή και την κλιματική κρίση.
- 2ον: να μιλήσουμε για τον κίνδυνο της Ακροδεξιάς και να εμποδίσουμε την περαιτέρω γιγάντωσή της.
- 3ον: να μιλήσουμε για τον κόσμο της Εργασίας, την εργασιακή εξαθλίωση που φέρνει νέες μορφές και την ανάγκη για αντεπίθεση της σύγχρονης εργατικής τάξης.
- 4ον: να μιλήσουμε για τις αντιφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να αναδείξουμε την αντίθεσή μας στην αρχιτεκτονική της.
Μπορούμε να προσθέσουμε πολλά παραπάνω σημεία. Αυτό το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε όμως είναι να παραβλέψουμε την ανάγκη να υπάρξει αυτή η εναλλακτική πρόταση. Και η ευκαιρία μας είναι τώρα.
Έχουμε επαναλάβει ξανά στο παρελθόν (https://thepressproject.gr/gia-enan-neo-maziko-choro-tis-aristeras-prin-kai-meta-tis-ekloges/) τη σημασία ενός μαζικού και δημοκρατικού χώρου της Αριστεράς, της Οικολογίας, του Φεμινισμού και των Κινημάτων. Με αυτό το κείμενο καταθέτουμε ξανά την άποψη πως δεν μπορούμε να περιοριζόμαστε σε κομματικές σκοπιμότητες, αλλά πρέπει σήμερα -αν όχι χθες- να προχωρήσουμε στη συγκρότηση ενός, καταρχήν, κοινού εκλογικού μετώπου της ριζοσπαστικής αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Σε αυτή την εκλογική συμμαχία πρέπει και μπορούν να βρεθούν δυνάμεις που στο παρελθόν έδωσαν σπουδαίες μάχες, αλλά και νέοι/νέες αγωνιστές/τριες από τα σημερινά κινήματα. Χωρίς αρχηγισμούς, ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς. Αλλά με σεβασμό και ειλικρίνεια.
Οι εκλογές από μόνες τους δεν καθορίζουν τίποτα. Διαμορφώνουν όμως έναν κοινωνικό συσχετισμό που θα παίξει ρόλο στο μέλλον. Αυτή τη φορά θα δώσουμε μια μάχη ώστε η δικιά “μας” αριστερά να συνεχίσει να έχει πρόσβαση στο δημόσιο διάλογο, χωρίς να αρκούμαστε σε κινηματικές εκτονώσεις. Με σαφές ιδεολογικό στίγμα και απεύθυνση. Με παρακαταθήκη τους μεγάλους αγώνες του χθες και κάρβουνο στις μηχανές μας τις αγωνίες για το αύριο.
Ήρθε η ώρα να τολμήσουμε ένα ενωτικό και συμμετοχικό κατέβασμα στις ευρωεκλογές. Να τολμήσουμε να οικοδομήσουμε έναν ανοιχτό, μαζικό χώρο για τη Ριζοσπαστική Αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου