Το Πολυτεχνείο Ζει στους αγώνες για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Ειρήνη | Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

 51 χρόνια μετά, ο Νοέμβρης 1973 διατηρεί ακέραια τη σημασία του στην ιστορία και τη συλλογική μνήμη και συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Οι νέες και νέοι, φοιτήτριες και φοιτητές, μαθήτριες και μαθητές, που συναντήθηκαν με τους αγωνιζόμενους εργάτες και τον λαό που πλημμύρισε το Πολυτεχνείο και τους δρόμους της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων, ενάντια στις σφαίρες της δικτατορίας, ήταν αυτές και αυτοί που ξήλωσαν το αιματηρό καθεστώς της στρατιωτικής χούντας. Μαζί με αυτό, και όλο το πλέγμα των μετεμφυλιακών απαγορεύσεων και των παραγόντων εξουσίας.

Ο αγώνας αυτός, για εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, οι μεγάλες και προοδευτικές τομές που γέννησε η περίοδος της Μεταπολίτευσης, είναι για εμάς έμπνευση και κάλεσμα για τις μάχες που οφείλουμε να δώσουμε στο σήμερα. Για να υπερασπιστούμε τα κοινωνικά κεκτημένα, την αξιοπρέπεια των εργαζόμενων, το μέλλον της νεολαίας και την κοινωνική δικαιοσύνη που τσακίζεται με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της «καμένης γης»που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ. Για να μπορέσουν οι πολλοί και οι πολλές να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια, τους πλειστηριασμούς και τα κοράκια των funds, την ολιγαρχία που κερδοσκοπεί πάνω στην φτωχοποίηση της κοινωνίας.

Αλλά, ταυτόχρονα, και για να υψώσουμε το ανάστημά μας και να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού στη Γάζα και τα εγκλήματα πολέμου από το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ, που, με τα όπλα, το χρήμα και την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, απειλεί να οδηγήσει σε γενίκευση του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Να εμποδίσουμε τη στήριξη των εγκλημάτων του Ισραήλ από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που δίνει εκατομμύρια για να στηρίζει το ξεκλήρισμα λαών, την ώρα που στη χώρα μας αφήνει το ΕΣΥ να διαλύεται, τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια χωρίς στοιχειώδεις υποδομές, τις κοινωνικές παροχές να ελαχιστοποιούνται.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια διαρκής υπόμνηση ότι καμία εξουσία δεν είναι ακλόνητη, κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος, όσοι ισχυροί και να τον στηρίζουν. Οι θυσίες και οι αγώνες των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής πάλης και του Πολυτεχνείου έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους. Μας άφησαν μια παρακαταθήκη ανεκτίμητη: την εμπιστοσύνη στη δύναμη των κοινωνιών να ανατρέπουν τις προδιαγεγραμμένες εξελίξεις, όταν παλεύουν ενωμένες.

Με αυτό το μήνυμα οδηγό, πορευόμαστε και σήμερα. Αποζητώντας την ενότητα των αριστερών, αγωνιζόμενων δυνάμεων, με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία και τις μικρές και μεγάλες μάχες της, μπορούμε να πλάσουμε και σήμερα τη ζωή και το μέλλον μας, αλλιώς από ό,τι μας έχουν προδιαγράψει!