“Περαστικά σας… παίδες!”

Είναι κάποιοι άνθρωποι που συμπαθείς. Είναι κάποιοι που αναγκαστικά τους ανέχεσαι. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που απλώς τους αγνοείς. Και όσο τους αγνοείς, τόσο πιο πολύ προκλητικοί γίνονται.

Εισβάλλουν στην καθημερινή σου ζωή κατά τέτοιο τρόπο, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή σου, προσπαθώντας να γίνουν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, προσπαθώντας να παραστήσουν το κέντρο του κόσμου.

Στην αρχή είναι φίλοι σου, σου ανοίγουν την καρδιά τους, σου λένε τα μυστικά τους, λένε πως σε καταλαβαίνουν. Σου παρουσιάζονται ως άνθρωποι με κάποιες αδυναμίες, κακό παρελθόν, απωθημένα από την παιδική τους ηλικία, με κάποιες ιδιαιτερότητες..Περιμένουν να τους λυπηθείς, περιμένουν να τους μεταχειριστείς ιδιαίτερα. Εσύ όμως στη ζωή σου δεν έχεις μάθει να χαϊδεύεις τα αυτιά κανενός. Τους συμπεριφέρεσαι όπως ακριβώς και στους άλλους. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

 

Και τότε, αρχίζει η μεταμόρφωση. Τα πικρόχολα, ειρωνικά χαμόγελα διαδέχονται τα υποκριτικά, ξεκινά η ειρωνία, η κόντρα, η άμυνα και η επίθεση. Η εφηβεία αντικαθίσταται από τον… “ανδρισμό”! Σαν ετοιμοπόλεμοι στρατιώτες που καραδοκούν στο μέτωπο τον εχθρό, έτσι καραδοκούν κι εσενα, να σε κρίνουν, να σε μειώσουν, να σε σχολιάσουν. “Αφού δε με λυπάσαι, τότε να με φοβάσαι”, είναι το σύνθημά τους στον πόλεμο που κήρυξαν εναντίον σου.

Βλέπουν ότι ούτε αυτό σε αγγίζει. Δεν θα κάτσεις να ασχοληθείς με τέτοια άτομα. Τους ξέρεις άλλωστε. Κάνεις υπομονή, κάνεις πως δεν ακούς, παραβλέπεις πολλά, για να μη χαλάσεις το κλίμα και στους άλλους που δεν φταίνε. Κατά βάθος τους λυπάσαι. Γι’ αυτό και δεν αντιδράς. Τη λύπηση που νιώθεις γι’ αυτούς εκείνοι τη μεταφράζουν σε δική σου αδυναμία. Σε νομίζουν χαζό,  νομίζουν ότι φοβάσαι… Μ’ αυτή σου την συμπεριφορά, ουσιαστικά τους επιτίθεσαι κι εσύ, χωρίς ωστόσο να το γνώρίζεις! Γιατί όταν τους αγνοείς, τους τροφοδοτείς με περισσότερο θυμό.

Και τότε, ξεκινά το μεγαλο σχέδιο.... Αναζητώντας μια αφορμή, ασήμαντη ή όχι, βρίσκουν την ευκαιρία να θίξουν την προσωπικότητά σου, την εμφάνισή σου, την οικογένειά σου, τα πιστεύω σου.

Τότε αναγκάζεσαι να παίξεις το παιχνίδι τους. Ξεσπάς και τους τα λες έξω από τα δόντια. Δεν ξέρουν να μιλήσουν. Μόνο με τις λέξεις ξέρουν να παίζουν. Εσύ όμως είσαι καλύτερος. Σου λένε μια κουβέντα και λες δεκαπέντε! Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως δεν αξίζει καν να κουβεντιάζεις μαζί τους. Χαμογελάς και λες “κρίμα”. Η όλη φάση, σου φαίνεται γελοία. Καταλαβαίνεις ότι δεν αξίζει να ασχοληθείς. Δεν έχεις καμία αξιόλογη προσωπικότητα μπροστά σου, παρα μόνο ένα κομπλεξικό άτομο, που δεν έχει με τίποτε άλλο να ασχοληθεί παρά μόνο με το τι κάνεις και τι δεν κάνεις. Το κόβεις εκεί. Το σταματάς. Δεν αξίζει τον κόπο.

Κι από εκεί και πέρα τους αγνοείς. Γελάς μαζί τους. Τους βλέπεις να κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να σου τραβήξουν την προσοχή, να σε κάνουν να ασχοληθείς και πάλι μαζί τους, έστω και έμμεσα! Για σένα, όμως, είναι αόρατοι. Είτε είναι εκεί, είτε δεν είναι, το ίδιο σου κάνει! Τους έχεις ρίξει στο περιθώριο, όπως τους αξίζει. Ό,τι και να κάνουν, πλέον, ό,τι και να πουν, δεν σε ενδιαφέρει καθόλου. Άντε, το πολύ πολυ καμιά φορά να χαμογελάσεις με τη γελοιότητα που τους διακατέχει.

Η συνείδησή σου, πεντακάθαρη! Οι άλλοι ξέρουν τι είσαι εσύ και τι είναι αυτοί. Αλλά και να μην ξέρουν, πάλι δε σε νοιάζει. Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. Όσο για αυτή την κατηγορία των ανθρώπων, το μόνο που μπορείς πια να τους ευχηθείς είναι: “Περαστικά σας… παίδες!”